– Boze, z neba vysokoho
Hlyan na mene molodoho.
A vysluchay, shcho ya proshu,
Day mni divchynu choroshu.
– Biysya boha, shcho ty robysh,
Nashcho ty do mene chodysh?
Ne zenysya ty zi mnoyu,
Ne popravysh dolyu svoyu.
Budesh potim narikaty,
Budesh cilyi vik plakaty,
Shcho zo mnoyu ozenyvsya,
Budesh cilyi vik nudyvsya.
Oy chodyla po sadochku,
Po zelenomu luzochku.
I chodyla, hovoryla,
Nema toho, shcho lyubyla.
Pytalasya soloviyka:
– Chy budu ya tak doviku,
Chy budu ya paru maty,
Chy treba shche pochekaty?
– Ne budesh ty tak doviku,
Dast' tobi boh cholovika,
Tilky prosy shchyro boha,
Shchoby bula dolya dobra.
– Ty, divchyno moya myla,
Dlya vsyakoho ty zychlyva.
Odpovila-s' ne yidnomu
Na sim sviti neshchasnomu!
Tam to ochi, yak ternochok,
Tam to brovy, yak shnurochok.
Tam to hubky, yak korali,
Tak solodki, yak morali.
Abo pidu utoplyusya,
Abo v kamin rozib’yusya.
Nechay teye lyude znayut',
Shcho z kochannya umyrayut'.