Oj u lisi, u lisoczku
Teren procwitaje.
Sydyt' hołub na duboczku,
Hołubka litaje.

– Hodi, hodi, hołubońko,
Hodi wże litaty:
Oj chody, sjad' koło mene,
Szczos' maju kazaty.

Oj chody, sjad' koło mene,
Szczos' ja podumaju:
Łyboń, tebe, serce moje,
Pokydat' dumaju.

– Szczo ż to, myłyj, szczo ż to, myłyj,
Szczo ż to za pryczyna?
Czy ty mene sam ne łjubysz,
Czy twoja rodyna?

– Oj ja tebe, serce, łjubłju,
Rodyna ne znaje.
Bodaj tomu tjażko-ważko,
Szczo nas rozłuczaje...

Pływe czowen wody powen,
Pływe i weselce.
– A tebe szczos' ne wydaty,
Mij myłeńkyj, serce.

Widczynju ja kwatyroczku,
Oj huknu ja, huknu:
– Prybud', prybud', mij myłeńkyj,
Bo z żałju rozpuknu.

Prybuwaje mij myłeńkyj
W nediłju raneńko.
Oj zliz z konja, prywitawsja:
– Dobrydeń, serdeńko!

– Na dobrydeń, serce moje!
Oj jak sja ty majesz?
Łyboń że ty na czużyni
Inszuju kochajesz?

– Każu tobi szczyru prawdu:
Hinszoji ne znaju,
Tilky tebe, serce moje,
Jak żyttja, kochaju.

Oj pidu ja w lisok-trisok,
Oj tam łjudy teszut'.
Oj stanu ja, posłuchaju,
Szczo worohy breszut'.

– Breszit', breszit', worożeńky,
Abo perestańte,
Abo meni swoji zuby
Na pidkoty dajte!

Oj brechały worożeńky,
Ta wże perestały,
Buły smutni, neweseli,
Teper radi stały.