Po tim boci Dunaju (2)
Czaban wiwci hanjaje.
Win hanjaje, hanjaje, (2)
Na mołodciw hukaje:
– Oj wy, chłopci-mołodci, (2)
Perekażit' diwońci:
Nechaj mene ta j ne żde, (2)
Nechaj zamuż ta j ide!
Skoro diwcza poczuła, (2)
Ta dodomu machnuła:
– Mamcju ż moja ridneńka!
Szczo ja budu robyty?
Ne chtjat' chłopci łjubyty...
– Pijdy, donju, do haju, (2)
Nakopaj ziłlja-rozmaju!
– Ja rozmaju ne znaju, (2)
Chiba łjudej spytaju...
Nakopała korinnja (2)
Z-pid biłoho kaminnja,
Połoskała na riczci, (2)
A waryła w mołoci...
A szcze koriń ne wkypiw, (2)
A wże czaban pryłetiw.
– Oj szczo ż tebe prynesło: (2)
Oj czy czownyk, czy wesło?
– Prynis mene sywyj kiń (2)
Do diwczyny na sej dwir.