Oj smuten ja, smuten ta temneńkoji noczi,
Sam że ja ne znaju, czom ne spljat' czorni oczi.
Ne spljat' oczi ni wdeń, ni wnoczi
Za toboju, misjacju, dumajuczy.

Oj koły b ja maw ta orłowiji kryła,
To by ja połetiw, de łjubaja diwczyna,
Połetiw by ja do neji,
Siw by sobi na worotjach u neji.

Oj wyjszła diwczyna ta z czornymy browamy,
Stała j howoryty żalibnymy słowamy:
– Oj mij myłyj, oj mij serdecznyj!
Oj czomu ż ty rodu jomu ne wdjacznyj?

Oj na starij hrebli ta nowyj młynok mełe.
– Ne wważaj, diwczyno, szczo howorjat' na mene.
Worożeńky budut' brechaty,
A ja budu tebe, serce, kochaty.

Wzjaw ji za ruczeńku, pryhornuw ji do sebe.
Wzjaw ji za druhuju, prytuływ ji do sebe.
Prytuływ i pryhornuw,
A wsju ż szczyru prawdu spom’januw.