Oy smuten ya, smuten ta temnenkoyi nochi,
Sam ze ya ne znayu, chom ne splyat' chorni ochi.
Ne splyat' ochi ni vden, ni vnochi
Za toboyu, misyacyu, dumayuchy.

Oy koly b ya mav ta orloviyi kryla,
To by ya poletiv, de lyubaya divchyna,
Poletiv by ya do neyi,
Siv by sobi na vorotyach u neyi.

Oy vyishla divchyna ta z chornymy brovamy,
Stala y hovoryty zalibnymy slovamy:
– Oy miy mylyi, oy miy serdechnyi!
Oy chomu z ty rodu yomu ne vdyachnyi?

Oy na stariy hrebli ta novyi mlynok mele.
– Ne vvazay, divchyno, shcho hovoryat' na mene.
Vorozenky budut' brechaty,
A ya budu tebe, serce, kochaty.

Vzyav yi za ruchenku, pryhornuv yi do sebe.
Vzyav yi za druhuyu, prytulyv yi do sebe.
Prytulyv i pryhornuv,
A vsyu z shchyru pravdu spom’yanuv.