Ja wyjszow iz pekła blidyj ta bezsyłyj,
W dorohu dałeku do ridnoho domu.
W kyszenjach nemaje niczoho
Wdychaju powitrja zi smakom swobody.
Z finhałom pid okom, mow sprawżnij, mow roker,
W żywoti nudota, błjuwaty ochota.

Pryspiw:
Błjuwaty tudy, de nemaje prawdy,
Tudy, te szczo c'oho warte,
Tudy, de nemaje znaczennja "ni",
Tudy, de odne naczalstwo,
Tudy, de tak radi falszi,
Tudy, de nemaje dobroty.

Ja idu i spitkajus', pid nohamy mynułe,
A majbutnje moje – szczo rukoju podaty.
Choczu wzjaty, ałe ja ne możu distaty,
Aj, jak bołyt' hołowa, zupynjajet'sja serce.
I kypyt' w meni złoba aż do samoho łoba,
I w żywoti nudota, znow błjuwaty ochota.

Pryspiw

Wony drużat' iz namy, jak sobaky z kotamy,
Wyczyszczajut' kyszeni do ostanńoji hrywni.
Szcze j kryczat', szczo djaka za namy,
Ne zabuty meni deń toj czerwnewyj i p’janyj.
Ne zabuty meni noczi, bojus', szczo mozok ne schocze.
Ta nawiszczo joho naprjahaty?

Pryspiw:
Ce tam de nemaje prawdy,
Ce tam, de zarpłat ne warti,
Ce tam, de nemaje znaczennja "ni".
Ce tam, de odne naczalstwo,
Ce tam, de tak radi falszi,
Ce tam, de ne łjudy, a de psy.
Błjuwaty meni!
Błjuwaty tobi!
Błjuwaty wsim nam!
Błjuwaty tudy, de nemaje prawdy,
Tudy, te szczo c'oho warte,
Tudy, de nemaje znaczennja "ni",
Tudy, de odne naczalstwo,
Tudy, de tak radi falszi,
Tudy, de ne łjudy, a de psy.
Błjuwaty meni.