Kryłati koni, stepowi żar-ptyci,
Nesut' mene u mandry za seło –
W dołyns'kyj step, żyttja moho skarbnycju,
De b’je natchnennja wiczne dżereło,
De tabunam rozłohych traw hrywastych
Zymowa fłejta spaty ne daje.
Łetyt' natchnennja po szljachach zirczastych,
Biżyt' łoszatko zorjane moje.

Pryspiw:
Tworim dobro u cim trywożnim switi,
Tworim natchnenno kożen deń i czas,
I naszi koni budut' tak łetity –
Nichto j nikoły ne zupynyt' nas.

Chaj nasze słowo szczyre, norowyste
Rozp’jatym duszam dodaje snahy.
Chaj ozoryt' te słowo promenyste
Pożuchłyj cwit i mołodi snihy.
Nechaj swjataja prawda prorostaje
Po tych stepach, de hnet'sja kowyła.
Chaj koni szczastja znowu zawitajut'
Pid nowyj rik do naszoho seła.

Pryspiw