Witer w ruky wzjaw batih
Ta j po wułyci pobih,
Jak chłopczys'ko, rwe łystoczky
I żburljaje jich do nih.
Tak za witrom połetiły
Mołodi moji lita,
I dribnym doszczem na skroni
wpała osiń zołota.

Pryspiw:
Bujnyj witre, zaczekaj!
Ty wid mene ne wtikaj.
Zupynys' chocz na chwyłynku,
Żowte łystja ne zajmaj.
Bo, jak żowtyj łyst zijde,
Do worit zyma pryjde,
Stane chołod na porih,
Wkryje Duszu biłyj snih.

Bujnyj witer ne wszczuchaw,
Znaj swoje – łystoczky rwaw,
Wołoczyw jich bytym szljachom,
Szcze j nohamy pidkydaw.
I łetiły z witrom dali
Tychi radoszczi j peczali,
Mow u wyrij, widlitały
Zołoti moji lita.

Pryspiw

Bujnyj witer whomonywsja:
Des' za hiłku zaczepywsja?
I, jak tilky win prytych –
Wyjszło sonce na porih.
Stało łjubo, stało tycho
I kudys' podiłos' łycho...
I sama sobi pid tynom
Posmichnułasja kałyna.

Pryspiw