Ja czasto zhaduju seło, de my żyły:
Szyroku wułycju i malwy koło chaty,
Tut bytym szljachom jszły zaprjażeni woły,
I ja małym todi chotiw czumakuwaty.

Pryspiw:
Ja tut proris, jak żowtyj sonjach, iz zemli,
Nawczywsja mrijaty, łjubyty i spiwaty.
Mene wzjały na swoji kryła żurawli
I ponesły nad biłym switom mandruwaty.
Żurawli, syńooki moji żurawljata
Połetiły, podałysja u swit za morja...
Żurawli, powernit'sja ż do ridnoji chaty! –
Tam na mene czekaje swjata ukrajins'ka zemlja.

W jaki kraji b mene doroha ne weła,
A ja łetiw u mrijach, nacze ptaszka,
Do moho ridnoho, zabytoho seła,
Do tych worit, de zrije żowta kaszka.

Pryspiw

Stoju na wułyci – szyrokij, jak kołys',
Serdecznyj szczem i sliz ne w zmozi whamuwaty.
Moje seło... mij Boh!.. Ja w ńomu zabłudyws',
I w prach rozsypałas' stara Bulbiws'ka chata.

Pryspiw:
Ja tut proris, jak żowtyj sonjach, iz zemli,
Nawczywsja mrijaty, łjubyty i spiwaty.
Mene wzjały na swoji kryła żurawli
I ponesły nad biłym switom mandruwaty.
Żurawli, syńooki moji żurawljata,
Połetiły, podałysja u swit za morja.
Żurawli, powertajtes' do ridnoji chaty!
Zustriczaj mene, matinko – ridna zemlja!