Oj, jaka ż to wraża syła, Bożeńko ty mij,
Widibrała w mene syna i za hrich jakyj?
Ja ne znaju, szczo kazaty, szczo meni robyt',
Jak bez ńoho wikuwaty, jak na switi żyt'.

Pryspiw:
Synu-synu, bidnyj synu, jak ty tam żywesz?
Czom do domu ty ne jizdysz, czom łystiw ne szłesz?
Kljata dolja, jak w newołju, kynuła tebe.
Zakotywsja ty, jak sonce. De ty, synu, de?

Zliji łjudy pidmanuły cjac'koju tebe,
A u mene wony wkrały nebo hołube.
Wkrały szczastja, wkrały dołju, znyszczyły sim’ju,
Jak wid sercja widirwały krychitku moju.

Pryspiw

Wyrostaj, szanujsja, synu, rid nasz bereży,
Sij dobro, bud' czemnym, mudrym, pidłych stereżys'.
Chaj myne łycha hodyna, chaj jich Boh prostyt' –
Tych łjudej, szczo ne dały nam razom w switi żyt'.

Pryspiw

Znaju ja: szcze bude swjato w naszomu kraju,
Bo u serci bereżemo my łjubow swoju.
Skresne kryha, łycho zhyne, propade kudys',
I do mene mij synoczok prybiżyt' kołys'.

Pryspiw