1.
Ja choczu, szczob moje derewo buło zełenym,
Szczob zła sokyra joho nikoły ne torkałasja!
Szczob kołyskowa babusyna znow pryjszła do mene
I szczob zi mnoju nazawżdy zostałasja!
Ja choczu, szczob mij budynok buw wysokym i harnym,
Szczob porucz zi mnoju żyły prywitni łjudy!
Szczob kożne dobre diło ne łyszałos' marnym,
I szczob buło tak zawżdy ta usjudy!
A ja choczu, szczob moja riczka buła czystoju.
Bo ja wlitku duże łjubłju w nij kupatysja!
A szcze choczu, szczob sonce posmiszkoju promenystoju,
Ne zabuwało kożnoho ranku zi mnoju witatysja!
A ja prosto łjubłju zbyraty kwity,
Dychaty jichnimy p’jankymy aromatamy!
Ja kożnomu druhu po-sprawżńomu raditymu
"Daj-da-na-da" z nym weseło spiwatymu!

Pryspiw:
Je u kożnoho z nas
W serci mrija swoja!
Znaju ja, znajesz ty –
Ce ne son!
To pryjszow nowyj czas –
Znajesz ty, znaju ja –
Dosjahnuty mety
Można tilky razom!

2.
A ja choczu, szczob moji druzi nikoły ne płakały,
I kożen pyszawsja wełykoju rodynoju!
My wsi wczymosja żyty, i meni ne odnakowo,
Kym ja stanu, koły wyrostu.
Hołowne – szczob buw łjudynoju!
A do mene pryłetiła łastiwka
I hnizdo łasztuje pid mojeju strichoju!
Moje serce rozrywajet'sja wid szczastja
I ja hotowyj (-wa) podiłytysja swojeju wtichoju!
Nad swojeju zemłeju propływu razom z chmaramy...
Prołeczu nad neju razom z łełekamy...
Czy możut' buty hory czużi takymy harnymy?
Czy możut' buty stepy takymy dałekymy?
Wsi my dity zemli kazkowo-czariwnoji!
Kożen z nas staw jiji małoju czastynoju!
Wsi my dity krajiny jedynoji!
Wsi my je sim’jeju jedynoju!

Pryspiw (2)