Zajdu w Dnipro w soroczci bilij
I chreszczennja pryjmu swjate.
I knjaz' Wełykyj – Wołodymyr
Wid mene oczi widwede.

Teper u ńoho cesariwna,
Taka łampada zołota.
Powinczana żona pokirna,
Car-mista szczedra danyna.

A nas Perun sribnohołowyj
U prystrasti nicznij jednaw.
J mene – bojars'ku dońku hordu –
Knjaz' pid zirkamy ciłuwaw.

Ach, Łado, ci lisy i trawy,
J riky, i czystyj nebokraj –
Wse perepowneno bohamy,
I ce słow’jans'kyj drewnij raj.

Polowyky z wołoszok mrużat'sja,
Werta Weczirka z tr'och dorih...
Bohy żachajut' i smijut'sja,
I nam ne sumno sered nych.

Łisawky, mawky, perepłuty...
I nad usim – wełycznyj Rid,
Jakyj stworyw cej biłyj swit
Dlja radosti – ne dlja spokuty.

Chaj Dołenyci wkażut' deń,
Koły wkłonjusja ja, poswatana.
Ja tak czekała, szczo Połel
Kochannju naszomu spiwatyme.

Bohiw zawmerły hołosy,
Pozadu pohljad knjazja swityt'sja.
Ja w wodu – Ładoju Rusi,
Szczob wyjty z neji wże czernyceju.

Ja zmyła wsi swoji hrichy,
Wsi poczuttja swoji soromni.
Ta kriz' oswjaczeni wiky
Dażboh sijaje nad soboramy.