Mow ołeń toj, zażenenyj w bołotach,
Zac'kowanyj sobakamy w lisach,
Borołas' tam watahoju pichota,
Kinnota jszła za nymy poslidach.

Pade wtomłene wijs'ko po dorozi,
Nesyła krisa wtrymaty w rukach,
A bosi nohy merznut' wid nezmohy,
Krywawljat'sja w nepranych onuczach.

I bij kypyt', ostannij, może, z bojiw,
A połk za połkom jde worożych sył,
I kryknuw chtos': – U nas nema nabojiw!
Wpołudnje stychło – wpaw ostannij strił.

Zahnały nas, zabrały wid nas zbroju
Wirnych syniw swjatoji borot'by.
I wpaw nakaz, szczob swojeju rukoju
Kopały my sami sobi hroby.

A jak mohyła wże buła hotowa,
Skazały my, a widpowid' daw had:
"Os' wilna i soborna Ukrajina!" –
"Dlja was nema ni łasky, ni poszczad!

A chto b złożyw Moskwi prysjahu,
Szczo bude wirno jij służyt',
I widreczet'sja wid swojoho stjahu,
To bude toj szczasływyj i żywyj".

W chołodnu dnynu sered snihu j mrjaky
Nad swiżym hrobom, szczo na nych czekaw,
Stojało trysta szistdesjat junakiw,
Nichto ne zradyw, łasky ne prochaw.

I wpaw nakaz, kłekoczut' skorostriły,
Stełyłosja junactwo, mow trawa,
I trup za trupom padaw do mohyły,
A skorostrił kłekocze, ne whawa.

Z chołodnoji, ne wkrytoji szcze jamy,
Nesłysja kryky ranenych i zow,
I chtos' hrozyws' krywawoju rukoju:
"My nyni hynem, zawtra ż – krow za krow".

Chtos' w sutinjach zakopuwaw mohyłu.
Win baczyw, jak striłec' wmyraw
I howoryw do druhoho bezsyło:
"Chaj smert'... Ty ż Irodu ne zdaws'".

Pływut' roky wid roku aż do roku,
Spiwaje pisnju nam slipyj kobzar.
Spiwaje pisnju swojemu narodu
Skrowawłeno nepomszczenyj Bazar.