Powijaw bujnyj witer iz-za hir,
I tane snih, nemow horyt' papir.
Biżat' strumky, biżat' sered zymy
Po tych steżkach, kudy chodyły my.

Pryspiw:
To ne wesna – ne wir strumkam, kochana,
Bo tepłyj witer w siczni, to omana –
Szcze budut' zametili, szcze budut' snihowiji,
Ne wir witram, bo kwity jim ne wirjat'.
Pryjde wesna i wsjudy kryha skresne,
Ne wir witram, ne wir słowam obłesnym.
I bude nasza zustricz za zymoju,
Szcze budu ja z toboju, ty – zi mnoju.

U nebi witer nakosyw doszcziw,
Skazaty ja tobi dawno chotiw,
Aby słowa, chołodni ta hirki,
W dałeke more zanesły strumky.

Powijaw bujnyj witer, zaspiwaw,
Ja szcze ne wse, ne wse tobi skazaw.
Pokłycz mene – ja po tonkim lodu
Do tebe znow dorohu widnajdu.

Pryspiw