O nezwane moje kochannja,
Ty, możływo, – łysz junosti spałach.
Bo prychodysz kriz' dowhe czekannja,
Koły zowsim tebe ne czekała...

Ni, ne treba, ne treba, ne treba!
Obijdy, ja mołju, storonoju,
Jak hroza widdaljajet'sja z neba,
Hrim łyszywszy brynity strunoju.

O nezwane moje kochannja,
Ty neżdane i żdane trywożno.
Na switanok hirke spodiwannja,
Jak czekaty wże bilsze ne można.

Ni, ne treba, ne treba, ne treba!
Usmichnys' i schowajsja za obrij,
Tak jak sonce wtikaje iz neba
U osinnij nehodi nedobrij.

O nezwane moje kochannja,
Załyszysja dowiku u mrijach,
Bo zadowho trywało czekannja,
Szczob ty szczastja prynesło – ne wirju!

Ni, ne treba, ne treba, ne treba!
Nedospiwana bude chaj pisnja –
I żywe ne widkryta dlja tebe
Odynoka łjubow moja piznja!