Ja w bezodni nimoti, mow bezplidna, czorna tiń
Duszi rwaw napiwżywi skrywdżenych żyttjam stworiń
Nyszczyw wse, szczo buło swjato, weny rizaw bytym skłom
I dywyws' na swit rozp’jato, powitrja chapajuczy skrywawłenym rotom

Boli prahnuw ta strażdannja, i kryczaw nesamowyto
Roztynajuczy kruh potwornych bażań strachom smerti opowytyj
Chaj jde use do bisa, ja powtorjuju słowa i znow
Łipsze zdochnut' mow hydotna krysa niż zanapastyty łjubow

Pryspiw:
Bezodnja własnoho "ja"
Chrypyt' mow zatrawłenyj zwir
I pohłynaje mene nebuttja
U paranojidalnyj mozku wyr (wes' kupłet – 2)

Ja odyn sered potwor chymernoji hry switotini
I ljahaje uże stałewyj zatwor, szczob wybyty mozhy na siri stiny
Strach zapownjuje kożnu klitynu, skljanijut' oczi bez zinyc'
I ja bezpoworotno hynu, padaju u bożewiłlja połum’ja nyc'

Bożewiłlja – ce koły odyn hynesz sered bezwychiddja stin
Koły duszu swjatu minjajesz na bezhłuzdu switu pustotu
Chaj jde use do bisa, ja powtorjuju słowa i znow
Łipsze zdochnut' mow hydotna krysa niż zanapastyty łjubow

Pryspiw (2)