Pryspiw:
Ł'wiw – misto doszcziw,
Ł'wiw – misto mojich sniw:
Zapach kaw’jareń,
Brukiwky doszczowyj błysk.
Ł'wiw – zamok na hori,
Ł'wiw – niczniji wohni,
Spljaczi łewy,
Ta zatyszok starych wułyc'.

Zachidna stołycja naszoji Derżawy
Zapytajte nas: "Jak sprawy?",
A my Wam Wysokyj Zamok stojit',
Otże, czudowa cja myt',
Bo wse jak ranisze – niczoho ne minjajet'sja
Misto takym samym załyszajet'sja.
Simsotriczna istorija,
Karpats'ka terytorija,
Ce moje misto – Ł'wiw,
I ne potribno tut sliw
Tut sami poczuttja
Ce znajesz ty, ce znaju ja
I wsi, chto ris z namy,
Chto huljaw pid doszczamy,
Chto braw sobi kawu
Sidaw do tebe na ławu,
Szczob skazaty wse i odnoczasno niczoho.
Tak, ce zwyczna rozmowa
Dlja nas – lwiw’jan,
Dlja paniw ta dam,
Dlja tych, chto z mistom jak odne ciłe,
Dlja tych, komu futboł – zełene, biłe.
Tak bude zawżdy,
ne zmożu skazaty "Ni"
Na zapytannja "Ty łjubysz doszczi?",
Bo ce je stan mojeji duszi.

Pryspiw

Odne słowo – Ł'wiw.
Zachidna stołycja naszoji Derżawy.
My zrostały z neju, wona zrostała z namy.
I nawit' czasom zdajet'sja,
szczo bez c'oho mista serce wże ne b’jet'sja.
Kożna wułycja – ce kutoczok mojeji duszi.
Jich nastilky bahato, szczo w nij można zabłukaty.
Pro ce misto poety składajut' wirszi.
I ne darma – tut je pro szczo składaty.
Odne słowo – Ł'wiw.
Misto cars'kych zwiriw,
Misto knjażoji krasy.
Widczujte jiji w pownij miri.
My wam predstawljajemo perłynu Ukrajiny.
Ce nasze misto: budiwli, parky j stiny.
Ce wse ridne z dytynstwa, i znajome usim.
Ce nasze misto, i ce nasz dim.
Otże pisnja kinczajet'sja, tilky dekilka sliw,
I my z wamy proszczajemos', załyszajet'sja Ł'wiw.

Pryspiw (2)