Nad Wyfłejemom zabłysła zorja,
Jasne switło sypłe duhoju,
Switam wiszczu – je wże konec' horja,
A prychid carstwa myra spokoju.

Jde za zwizdoju pastyr ubohyj,
Drożucze serce w neho pytaje:
De narodywsja Hospod' mohuczyj,
Szczo Jemu sławu anheł zwiszczaje.

Jde aż zi schodu car za zwizdoju,
Mynaje riky, mynaje morja;
A serce b’jet'sja iz nespokoju:
Komu se swityt' ta jasna zorja.

A zorja swityt', b’je błesk czudowyj,
Horyt' u switli stajnja uboha,
Jak znak wełykyj tajny łjubowy
I myłoserdja dlja nas u Boha.