Zakotyłasja soncja tariłoczka,
Sołowejko zat'ochkaw w haju.
Pid kopytamy trisnuła hiłoczka, –
Zawtra ja zahynu w boju.

Zawtra ja uwijdu w istoriju,
I dlja mene zupynyt'sja czas,
I z portreta, naszwydkrucz namalowanyj
Budu wiczno dywytys' na was.

Nahostryw ja ob kamiń szabelku,
Pidkuwaww woronoho konja,
Ne bojusja ja boju ni krapelky,
Tilky żal nedożytoho dnja.

Zawtra wse wże bude po-nowomu,
Chtos' zahyne, a chtos' – na koni,
Toż pidijmemo czaszi, panowe, my,
Szczob cja dolja distałas' meni.

Skilky szcze dowedet'sja nam bytysja,
Szczob nareszti nastaw wicznyj myr,
Szczob nareszti wony zrozumiły wsi,
Szczo tut smert' jich czeka, ne jasyr,

Szczo zemlja nasza stane mohyłoju
Dlja usich, chto prychodyt' z meczem,
I wid hniwu naszczadkiw Hatyłowych
Wże nikudy j nichto ne wtecze.

Zakotyłasja soncja tariłoczka,
W oczeretach – to sycz, to sowa.
Zakinczyłysja med ta horiłoczka,
Wid dumok aż triszczyt' hołowa.

"Ta newże w nas ne wystaczyt' porochu? –
Donesłos' z Huljaj-Polja w pit'mi, –
Zawtra my ne zahynem wid worohiw,
Worohy chaj zdychajut' sami!"

Zakotyłasja soncja tariłoczka,
Sołowejko zat'ochkaw w haju.
Pid kopytamy trisnuła hiłoczka,
Wczora ja ne zahynuw w boju...