Zakotylasya soncya tarilochka,
Soloveyko zat'ochkav v hayu.
Pid kopytamy trisnula hilochka, –
Zavtra ya zahynu v boyu.

Zavtra ya uviydu v istoriyu,
I dlya mene zupynyt'sya chas,
I z portreta, nashvydkruch namalovanyi
Budu vichno dyvytys' na vas.

Nahostryv ya ob kamin shabelku,
Pidkuvavv voronoho konya,
Ne boyusya ya boyu ni krapelky,
Tilky zal nedozytoho dnya.

Zavtra vse vze bude po-novomu,
Chtos' zahyne, a chtos' – na koni,
Toz pidiymemo chashi, panove, my,
Shchob cya dolya distalas' meni.

Skilky shche dovedet'sya nam bytysya,
Shchob nareshti nastav vichnyi myr,
Shchob nareshti vony zrozumily vsi,
Shcho tut smert' yich cheka, ne yasyr,

Shcho zemlya nasha stane mohyloyu
Dlya usich, chto prychodyt' z mechem,
I vid hnivu nashchadkiv Hatylovych
Vze nikudy y nichto ne vteche.

Zakotylasya soncya tarilochka,
V ocheretach – to sych, to sova.
Zakinchylysya med ta horilochka,
Vid dumok az trishchyt' holova.

"Ta nevze v nas ne vystachyt' porochu? –
Doneslos' z Hulyay-Polya v pit'mi, –
Zavtra my ne zahynem vid vorohiv,
Vorohy chay zdychayut' sami!"

Zakotylasya soncya tarilochka,
Soloveyko zat'ochkav v hayu.
Pid kopytamy trisnula hilochka,
Vchora ya ne zahynuv v boyu...