W zapadyni zemli, nikym ne znanoji,
Sered ułamkiw peremożnych bytw
Iz załyszkiw żyttja kołys' perwisnoho
Wyrwałasja kwitka na cej swit.

Pryspiw:
Niby ostriw w okeani wicznim,
Wona zrodyłasja krasywa,
Szczob daruwaty cej swit zustricznym,
Dlja sebe jij rosty ne syła.

A czas spływaw, bezżalno wse zżyrajuczy,
Wże ne buło u neji pełjustok,
I kwitka szkoduwała, zasynajuczy,
Szczo prożyła czas ni dlja koho.

Pryspiw

U kam’janij dołyni temnosyłoju
Znow hołowy pidnjała czorna rat',
Oj ważko kwitci buty wik krasywoju,
Jak jiji nema komu zirwat'.

Pryspiw