Iz temnoty nicznoho żachu,
Iz pomiżzorjanoho szljachu
Z bezodni prokljatych switiw
Do mene anheł pryłetiw.

Joho tenditni bili kryła
Pyłjuka zorjana pokryła
Prozoryj odjah potemniw
A na rukach – slidy wohniw.

Win mandruwaw czerez swity
Szczob nakinec' mene znajty
Szczob rozkazaty meni wse
Win Błahu Wist' meni nese.

I nenarokom, niby znaw
Nedawno w sny moji popaw
Zi mnoju dowho howoryw
I oczi win meni widkryw.

Pryreczenyj na zabuttja
Nasz swit poryne w nebuttja
Zhoryt', zitlije, zihnyje
A z nym i wse, szczo w ńomu je.

Nawkoło krowi riky i morja
I hołos smerti czujet'sja zdalja
Kryczyt' wona: Dywysja – ce kinec'!
I dała w ruky z terenu winec'.

Chto switło wbyw i wbyw łjubow,
Iz ruk swojich ne zmyje krow,
Wże pownjat'sja ozera sliz,
Twij biłyj swit łetyt' unyz.

Mynuła nicz, joho ne stało,
I wsi słowa joho pryjnjała
Jak stal chołodnoho noża
Moja spotworena dusza.