Wona z’jawyłas' wranci. Pryjszła w nediłju wranci
Jiji wołossja dowhe sniżnyj witer rozwiwaw
I jak znajszła – ne znaju, u temrjawi błukaw ja
Posered rujnuwań wid bytwy, szczo ja wże prohraw

"Chto woroh twij?" – spytała. Ja pro łjudej skazaw jij,
Szczo bez łjubowi j Boha jdut' wijnoju na bratiw
I pro konej błahaty poczaw ja, szczob toptaty
Tych pokyd'kiw, tak prystrasno jich znyszczyty chotiw

Wona kazała – "Bytwu, szczo robyt' z łjudej zwiriw,
Tak łehko rozpoczaty j nemożływo zupynyt'"
Do wsich łjudej błyz'ka wona, ja mudri czuw jiji słowa
Bojawsja, szczo zostanus' sam j błahaw jiji ne jty

"O, łedi, dajte ruku, dozwolte porucz buty"
Wona widpowiła – "Dowirsja" j serce ożyło
"Ne w kilkosti je syła, bud' pylnym do pomyłok"
"Koły ja znadobłjus' tobi, pryjdu do tebe znow"

Skazawszy ce, wona piszła. Ja, ne znajszowszy sliw, stojaw
Dywywsja doky czornyj płaszcz ne znyk udałyni
I szljach ne staw prostisze mij, ałe ja bilsze ne samyj
I sercja widczuwaju chid, jak zhaduju ti dni

Koły tebe znajde wona, poczuj jiji mudri słowa.
Pryjmy w darunok mużnist' i mij peredaj prywit