Jak sidaje weczir na porozi chaty
Zołotystym szowkom zori haptuwaty,
Ja wid zir tych jasnych nacze u połoni
Zachowaju łyczko w mamyni dołoni.

W tychij dywo-łasci kazka rozkwitaje,
Znaju, szczo dytynstwo wicznym ne buwaje.
I ne wiczne czudo w zołotim ozerci,
Łysz łjubow do mamy na wes' wik u serci.

Des' na neboschyli tycho zirka sjaje,
A meni matusja szczastja wyszywaje.
Niżnist' swoho sercja i łjubow, trywohu
Stełyt' złoto-szowkom misjacznu dorohu.

Reczytatyw:
Znaju, de b ne buw ja na steżynach doli,
Budut' hrity duszu mamyni dołoni,
I łaskawyj weczir na porozi chaty,
Sjade porucz neńky – mene wyhljadaty.