Zabredu, de ozera njezbudżeni,
De switannja j derew sribnyj stan,
I wsłuchatymus' w tyszu, jak w muzyku,
W pownozwucznyj i mudryj orhan.
Zabredu w łystołet z pozołotoju,
Zachłynusja rozmajem wesny,
Bude tysza w meni stohołosoju –
I poczuju orkestr tyszyny.

Pryspiw:
Ja tebe ne zabudu nikoły.
My udwoch, mow p’jankyj okean.
Szczo buło pomiż mnoju j toboju,
Wże teper, jak dałekyj tuman!

Zabredu, zaporoszenyj kwitamy,
Zadzwonju w synju czaszu nebes,
Obnimu łebedynymy kryłamy
Wse nawkruh, de striczaw ja tebe.
Zabredu ja wid sebe j wid homonu,
Chmilnu riczku u brid perejdu,
Polikuju sebe tyszi mowoju
I u tyszu łycem upadu!

Pryspiw