Ja czasto dumaju czomu ty tak samotnja,
Odna z najkrasywiszych dol u switi.
Ci siri oczi, pylni, sumowyti,
Czomu wy ne znachodyte nikoho, krim dzerkał?

A w dzerkałach sebe i sut' swoju podwijnu,
Łed'-łed' prykrytu inejem czekannja,
Rosoju czasu, terpinnjam dzwonu,
Jak iszcze meni tebe nazwaty?

Pryspiw:
I ta łjubow, jaka tebe znajde,
Tebe ż i znyszczyt'. Ja łjubłju tebe!
I ta łjubow, jaka tebe znajde,
Tebe ż i znyszczyt'. Ja łjubłju tebe!

A może ty zahynesz jak sniżynka na dołoni,
Koły czyjes' tepło zrujnuje cju samotnist'.
I może cja samotnist' – łysze forma
Twojeji identycznosti p’jankoji.

Pryspiw