Synu mij, hospodarju mij!..
Idesz ty wże w dałeku dorohu.
Na koho ż ty mene pokydajesz'?!.
Synu mij, sokołe mij!..
A chto ż teper twoje hospodarstwo bude dohljadaty?!
Chto ż meni poradu dast'?..
Sokołe mij, widrado moja!..
Podywysja szcze chocz raz na mene, stareńku,
chocz słowo szcze promow do mene...
Naszczo ż ty pokynuw mene?!.
Synu mij, wticho moja!..
Czomu ż ty mene ne wzjaw z soboju?!
Do koho ja teper zahoworju, z kym porażusja?!
Chto meni wody podast',
chto pochowaje mene, bidnu, stareńku?!
Synu mij, hołube mij!..
Naszczo ż ja tebe chowaju?!
Ta łuczcze b ja tebe zi służby wyhljadała
niż takoho mołodoho chowaty mała...
Woliła b ja tebe kraszcze zi służby wyhljadaty, jak z cwyntarja...
Pryjdy ż za mnoju ta wiz'my mene z soboju.
Synu mij, synu mij!..
Czy baczysz ty, jak płaczu nad toboju?
Czom ne podywyszsja na swojich towaryszcziw,
szczo poprychodyły do tebe?
Czom ne wsmichneszsja do nych ta słowa ne promowysz?
A ja ż dumała, synu mij łjubyj ta dorohyj,
drużyty tebe, ditoczok twojich baczyty ta zabawljaty...
De ż twoja mołoda teper...
Czomu ja jiji ne baczu?.. De twoji dity małeńki...
Synu mij, synu mij...