Weczir kołysze poranenu tyszu,
Pohljad sjahaje nebes,
Mriji okrajec' na spohad załyszu,
Szczob ne zabuty tebe.

Szczo nam suljat' szcze dorohy hrjaduszczi:
Szkwały zirnyc' czy ławyn,
Rozsypy istyn nasusznych i suszczych,
Czy wże pożmakana syń?

Hodi hadaty! – Kożna doroha,
Newid', po suti, zawżdy,
Tilky wid zawtra nowych dwi dorohy
J newidi dwi – chocz kudy...

Wywirok oczi, jak postrił szrapnellju
Iz potojbicznych switiw;
Weczir smereku prjade, jak kudełju,
Inszych ne zwiduje wtich.

Żyty, prystanyszczem buty jedynym,
Może j toho zakortyt';
Tycho spływajut' chwyłyny, hodyny –
Witer w smerekach wże spyt'.