Kryczu swoji pytannja –
Ta nebesa ne czujut' płacz.
Popił naszych mrij
Powilno padaje wnyz,
A ty dywyszsja wwerch,
Pytajesz – "Nawiszczo? Za szczo?" –
Widpowidi nema...
Tak wse rozstawyło żyttja
Ne wse, ne wse zbuwajet'sja.

A pid mojim łycem
Tilky holi kistky,
A moji wusta
Zmowknut' nazawżdy.
Ce żyttja! I nema do nas
Nikomu diła
Ce żyttja – bude tak
Do truny, do kincja.

Wirju ja u pekło na zemli.
Chej ty, nawiszczo kazaw –
"Pozbud'sja sebe!" –
Tilky w snach
My zustrinemos'...
Neproszeni i hirki
Wony załyszyłys' meni.

I de ż ce wse, pro szczo ja mriju
Ałe wse ż taky ja wirju.