Jak pryjszow muż na obid, szo jisty – ne znaje.
Żinka piczku ne topyła, żinka piczku ne topyła,
Żinka piczku ne topyła, bo moczi ne maje.

– A ja piczku ne topyła, myłyj mij, myłeńkyj,
Hołowa w mene boliła, hołub mij syzeńkyj.
– Pomyraj, myłaja, pomyraj, myłaja,
Pochowaju ja tebe, moja czornobrywaja.

– Szo posadysz na mohyli, myłyj mij, myłeńkyj?
Szo posadysz na mohyli, hołub mij syzeńkyj?
– Krapywu, myłaja, krapywu, myłaja,
Bur’jancem obłożu, moja czornobrywaja.

– De ż ty mene pochowajesz, myłyj mij, myłeńkyj?
De ż ty mene pochowajesz, hołub mij syzeńkyj?
– Pid horoj, myłaja, pid horoj, myłaja,
Pid horoju, w bur’janach, moja czornobrywaja.

– Czy ty budesz za mnoj płakat', myłyj mij, myłeńkyj?
Ta czy budesz toskowat', hołub mij syzeńkyj?
– Zasmijus', myłaja, zasmijus', myłaja,
Szcze j stancjuju na mohyli, moja czornobrywaja.

– Och ne budu pomyraty, myłyj mij, myłeńkyj,
Tebe budu szanuwaty, hołub mij syzeńkyj.
– Tak żywy ż, myłaja, tak żywy ż, myłaja,
Tak żywy że, ne wmyraj, moja czornobrywaja.

– Ja i piczku topyt' budu, myłyj mij, myłeńkyj.
Zawżdy jisty waryt' budu, hołub mij syzeńkyj.
– Idy sjudy, myłaja, idy sjudy, myłaja,
Daj tebe ja pryhołubłju, moja czornobrywaja.