W chołodnu dnynu, sered snihu j mrjaky,
Nad swiżym hrobom, szczo na nych czekaw,
Stojało trysta szistdesjat wojakiw –
Nichto ne zradyw, łasky ne błahaw.

I wpaw nakaz, kłekoczut' skorostriły
I stełyt'sja kozactwo, mow trawa,
I trup za trupom padaw do mohyły,
A skorostrił kłekocze, ne whawa.

Za trupom trup skrywawłenyj, jak rana,
Pade w dowżezni kopani rowy...
Rehoczet'sja jurba sołdats'ka p’jana,
Szczo chtos' w rowy upaw napiwżywyj.

Odyn striłec', z nekrytoji szcze jamy,
De buło czuty zojk, ranenych zow,
Hrozyw katam krywawymy rukamy:
"My nyni hynem, zawtra – krow za krow!"

Chtos' weczorom zakopuwaw mohyłu
I czuw, jak w nij striłec', szczo pomyraw,
Szeptaw do druha swojeho nasyłu:
"Ty smertiju żyttja narodu daw".

Pływut' lita, wid rodu i do rodu
Spiwaje dumu nam nowyj kobzar
I ożywaje u pisnjach narodu
Krywawyj, szcze ne pomszczenyj Bazar.