V cholodnu dnynu, sered snihu y mryaky,
Nad svizym hrobom, shcho na nych chekav,
Stoyalo trysta shistdesyat voyakiv –
Nichto ne zradyv, lasky ne blahav.

I vpav nakaz, klekochut' skorostrily
I stelyt'sya kozactvo, mov trava,
I trup za trupom padav do mohyly,
A skorostril klekoche, ne vhava.

Za trupom trup skryvavlenyi, yak rana,
Pade v dovzezni kopani rovy...
Rehochet'sya yurba soldats'ka p’yana,
Shcho chtos' v rovy upav napivzyvyi.

Odyn strilec', z nekrytoyi shche yamy,
De bulo chuty zoyk, ranenych zov,
Hrozyv katam kryvavymy rukamy:
"My nyni hynem, zavtra – krov za krov!"

Chtos' vechorom zakopuvav mohylu
I chuv, yak v niy strilec', shcho pomyrav,
Sheptav do druha svoyeho nasylu:
"Ty smertiyu zyttya narodu dav".

Plyvut' lita, vid rodu i do rodu
Spivaye dumu nam novyi kobzar
I ozyvaye u pisnyach narodu
Kryvavyi, shche ne pomshchenyi Bazar.