Sered polja szyrokoho i popid hajem skraju.
Tam striłec'ka zabutaja mohyłońka stojała.

Mała, mała, newysoka i zarosła trawoju,
Tam strilnyka pochowały, jak win upaw u boju.

I rozijszłos' dwa tabory, i wijna skinczyłas',
A pid hajem zabutaja mohyłońka łyszyłas'.

Pasła diwcza dwi korowi i popid hajem skraju
Spohljanuła na mohyłu i spłakała zi żałju.

Popłakała i bławatu syńoho narwała,
Iz bratczykiw, iz dzwinoczkiw winoczok splitała.

Spłeła winok barwnyj-krasnyj iz cwitu żywoho,
Okwitczała nym mohyłu i bratczyka czużoho.

A zazulja na kraj haju i wylitaty stała,
I szczoranku szczastja-dołju komus' kuwaty stała.

"Komu, komu?" – spytajete – "Tij łjubiji diwczyni,
Szczo striłec'ku zabutuju mohyłońku okwitczała meni".