A tam w haju zełenim sered pachuszczych traw
Łeżyt' striłec' ranenyj, striłec'-powstanec' wpaw.

I krow jomu hamujut' joho wirni druzi,
I rany zawywajut', a win nenacze spyt'.

Wid witru poczorniło powstans'keje czoło,
Poblidły kari oczi i łyczko pożowkło.

I szczoraz słabsze j słabsze powstans'ke serce b’je,
I skoro nicz mynaje, i znowu deń staje.

A u nediłju rano, jak poczało switat',
Biżyt' jakas' diwczyna, biżyt' wona do nas.

Biżyt' wona steżkoju, a kuli nacze hrad,
Biżyt' wona szcze szwydsze, ne piddajet'sja wzad.

Prybihła do myłoho i stała howoryt':
– Oj, moje łjube serce, a szczo tebe bołyt'?

– Bołyt' mene, diwczyno, cja prawaja ruka,
Szczo mene poranyła cja kulja moskalja.

Ne płacz, moja diwczyno, ne płacz, ne żurysja,
Idy u sad wysznewyj – Bohu pomołysja.

Ne płacz, moja diwczyno, ne proływaj słezy,
Idy u sad wysznewyj – druhoho połjuby.

Iszcze raz słabsze j słabsze powstans'ke serce b’je,
Powstanec' umyraje, a diwczyna płacze.