A tam v hayu zelenim sered pachushchych trav
Lezyt' strilec' ranenyi, strilec'-povstanec' vpav.

I krov yomu hamuyut' yoho virni druzi,
I rany zavyvayut', a vin nenache spyt'.

Vid vitru pochornilo povstans'keye cholo,
Poblidly kari ochi i lychko pozovklo.

I shchoraz slabshe y slabshe povstans'ke serce b’ye,
I skoro nich mynaye, i znovu den staye.

A u nedilyu rano, yak pochalo svitat',
Bizyt' yakas' divchyna, bizyt' vona do nas.

Bizyt' vona stezkoyu, a kuli nache hrad,
Bizyt' vona shche shvydshe, ne piddayet'sya vzad.

Prybihla do myloho i stala hovoryt':
– Oy, moye lyube serce, a shcho tebe bolyt'?

– Bolyt' mene, divchyno, cya pravaya ruka,
Shcho mene poranyla cya kulya moskalya.

Ne plach, moya divchyno, ne plach, ne zurysya,
Idy u sad vyshnevyi – Bohu pomolysya.

Ne plach, moya divchyno, ne prolyvay slezy,
Idy u sad vyshnevyi – druhoho polyuby.

Ishche raz slabshe y slabshe povstans'ke serce b’ye,
Povstanec' umyraye, a divchyna plache.