Rozproszczawsja striłec' iz swojeju ridneju,
Sam pojichaw w dałeku dorohu.
Za swij ridnyj kraj, za striłec'kyj zwyczaj
Jdemo w bij za swoju peremohu.

A witer w stepu trawoju kołysze,
Dub zełenyj dodołu schyływsja,
Łystja szełestyt', wbytyj striłec'
Nad nym konyk joho zażurywsja.

– Oj konju ż, mij konju, ne stij nadi mnoju,
Ja tym czasom połeżu u poli,
Biży, konju mij, skaży neńci ridnij,
Szczo ja łeżu u stepu zabytyj.

Naj bat'ko i maty, i ridniji sestry,
Nechaj wony za mnoju ne płaczut',
Ja w stepu łeżu za ideju swoju,
Czornyj kruk nadi mnoju zakrjacze.