Wyrjadżała stara maty synoczka do boju,
Rozczesała harni kudri ponad hołowoju.

– Idy, idy, mij synoczku, idy, ne barysja,
Jak poboresz worożeczka, dodomu wertajsja.

– Idu, idu, moja neńko, w dałeku dorohu,
A ty idy mołys' Bohu, szczob wernuws' dodomu.

Żdała, żdała stara maty, pid Kruty chodyła:
Czy ne znajde miż chłopcjamy* ridneńkoho syna.

A jak joho upiznała, ruczeńky złomyła,
Obnjała j’ho hołowoczku ta j zahołosyła:

– Łjuljaj-łjuljaj, mij synoczku, a ja twoja maty,
Synu łjubyj, Boże myłyj, woroże prokljatyj.