Wyrjadżała maty syna pid Kruty do boju,
Rozczesała kuczeryky ta j nad hołowoju.

– Idy, synu, wojuwaty, w boju ne zdawajsja,
Jak rozib’jesz worożeńkiw, dodomu wertajsja.

Żdała, żdała maty syna, pid Kruty chodyła
Ta j szukała miż trupamy najmenszoho syna.

A jak znajszła trup synoczka – hołowu skłonyła,
Położyła na kolina ta j zahołosyła:

– Łjuljaj, łjuljaj, mij synoczku, bo ja twoja maty,
Synu łjubyj, Boże myłyj, worohy prokljati.