Pomer striłec' na wijni,
Zhynuw swojoj smertju na czużyni,
Łeżyt' neżywyj, krow joho załljała,
A ostra kulja hrud' jomu projszła.

Towaryszi joho jomu spiwajut':
– Wiczna tobi pam’jat', towaryszu nasz,
My by tja wzjały zaraz z soboju,
Ałe skoreńko spiszymo do boju.

My b tja wzjały u borbu zawzjatu,
"Urra, chłopci! Urra!" – i stanuły wraz.
A tam pozadu sanitary idut',
Rany zawywajut', na nary kładut'.

A joho bat'ko, szczo szanci kopaw,
Zbyraw pobytych i jich chowaw.
Znajszow strilcja, szczo wże ne żyw,
Tak sja pryhljadaje, a to joho syn.

Staw ridnyj bat'ko, ruky załomyw,
Zboliło serce, szczo mało ne wmliw,
Nazbyraw doszczok, zbyw domowynu,
I słezamy kropyt': "Oj synu mij, synu!"

Iszow dodomu, pomału stupaw,
Siwszy konec' stoła, ta j dumky dumaw.
– Oj żinko, żinko, skażu ja tobi:
Twij syn ridneńkyj łeżyt' wże w hrobi.

I piszły wsi troje w tuju storonu,
De pochowaw bat'ko ridnu dytynu.
Tam pokljakały, tam sja pomołyły
I chrest derew’janyj na hrib złożyły.

A sestra każe: "Bratczyku mij,
Piszow-s' na wijnu na wicznyj spokij.
Z toboju, brate, bilsze ne budu,
Tilky sja proszczaju do wicznoho sudu".