Wyjizdżały chłopci z naszoho seła, –
Wsi wony kryczały: "Proszczaj, Wkrajina!"

Tilky odyn chłopec' stojaw ta j mowczaw,
Biłeńkym płatoczkom slozy wytyraw.

Oj żal meni, chłopci, swoji Wkrajiny,
A iszcze żalisze swoji diwczyny.

Iz schodu na zachid skriz' czowny idut',
Ukrajins'ki chłopci ranenych wezut'.

Oj tam staryj bat'ko okopy kopaw,
Win zdałeka baczyw, jak bojec' upaw.

Bat'ko ne powiryw i swojim oczam,
Pidijszow błyzeńko – synoczka wpiznaw.

– Czy ty, synku, wbytyj czy ranenyj łeżysz,
Szczo do mene, synku, ta j ne howorysz?

– Ja ż, tatu, ne wbytyj, ja ranenyj łeżu,
Boljat' moji rany, skoro ja umru.

Boljat' moji rany, skoro ja umru,
Pochowajesz mene w czużomu kraju.

Matinci skaży ż ty, szczo ja polih w boju
Za ridnu Wkrajinu, za zemłju swoju.