Vyyizdzaly chlopci z nashoho sela, –
Vsi vony krychaly: "Proshchay, Vkrayina!"

Tilky odyn chlopec' stoyav ta y movchav,
Bilenkym platochkom slozy vytyrav.

Oy zal meni, chlopci, svoyi Vkrayiny,
A ishche zalishe svoyi divchyny.

Iz schodu na zachid skriz' chovny idut',
Ukrayins'ki chlopci ranenych vezut'.

Oy tam staryi bat'ko okopy kopav,
Vin zdaleka bachyv, yak boyec' upav.

Bat'ko ne poviryv i svoyim ocham,
Pidiyshov blyzenko – synochka vpiznav.

– Chy ty, synku, vbytyi chy ranenyi lezysh,
Shcho do mene, synku, ta y ne hovorysh?

– Ya z, tatu, ne vbytyi, ya ranenyi lezu,
Bolyat' moyi rany, skoro ya umru.

Bolyat' moyi rany, skoro ya umru,
Pochovayesh mene v chuzomu krayu.

Matinci skazy z ty, shcho ya polih v boyu
Za ridnu Vkrayinu, za zemlyu svoyu.