Ne widpuskaj mene,
Szczob znowu ne zahubyty,
Ne prohanjaj mene
W temnu bezodnju sliz.
Znowu mowczat' wusta,
Ałe szepocze witer,
Witer twojich nadij,
Toj, szczo mene prynis. (ost 4 rjadky – 2)

Ne zupynjaj sebe,
Jak serce horyt' bażannjam,
Ne howory niczoho
Tam, de zajwi słowa.
Ne okryljaj łjubow’ju,
A pryhorny mowczannjam
I podaruj na zhadku
Krychty swoho tepła.

Pryspiw:
Ja pomandruju u lito
I nadiju wiz'mu z soboju,
Posywiła wona czekannjam
Bilja twojich dwerej.
Tycho prolljut'sja slozy
Łitńoju hrozoju,
Ne wyrwesz z duszi łjubowi,
Jak sercja iz hrudej.

Witer mene prynis
Tilky do tebe w hosti,
Sonce zijszło na deń
I znowu na nicz zajde.
I poky twoje bażannja
Ne znykło w połoni złosti,
W nicz ja joho schowaju
I nichto wże ne znajde.

Pryspiw

Ja namałjuju szczastja,
Ja namałjuju czudo,
Ja namałjuju sonce
U twojemu wikni.
Wono tebe zihrije,
Jak porucz mene ne bude,
I ty usmichneszsja soncju
Tak, jak kołys', meni. (ost 2 rjadky – 2)