Ja wid swoho sercja z kwitamy łjubowi
Widdała dlja tebe potajni kłjuczi.
Czomu ty, kochanyj, zmowknuw na piwsłowi
I w oczach tak temno – niby u noczi.
Rozpaływ bahattja, duszu roztrywożyw,
A teper bojiszsja wohnjanych zirok.
Może, ty rozdumaw czy zljakawsja, może,
Szczo widchodysz tycho w mowczaznyj kutok?

Pryspiw:
Łjubow-czakłunka,
Worożka też.
Szczos' ty zahubysz,
Szczos' widnajdesz.
Łjubow – ce zhuba,
Pusti słowa.
Ta bez łjubowi
Wse tliń-trawa.

Oj, wohoń kochannja widhorat' ne chocze,
Chocz chołodnyj pohljad w ńoho wodu llje.
Chto tobi nakojiw, chto tobi nawroczyw,
Chto nasypaw ziłlja u wyno twoje?
Pro łjubow i zradu skazano bahato –
Chaj proszczalne słowo duszu ne szkrebe.
Ta skażu, mij myłyj, bez moho bahattja
Ty uże ne zmożesz widihrit' sebe.

Pryspiw