Zasypaje metełycja
Naszu steżku w sadu,
Może, szczastja szcze wernet'sja,
Ty pokłycz – ja pryjdu!
Naszi werby, jak syroty,
A na ozeri – lid,
I bezżalno metełycja
Zamitaje twij slid...

Snihom wichoła kołet'sja...
A u spohadach znow
Nasze persze pobaczennja
I wesilne wyno!..
Jak że tak wono stałosja,
I prowyna czyja,
Szczo tak rano rozstałysja,
Rozijszłys' ty i ja?

To zawyje churdełycja,
To zapłacze dytjam...
Może, szcze pojednajut' des'
Nas dorohy żyttja?
Znowu werby nabrunjat'sja
Chaj na cych berehach,
Skresne kryha na ozeri
I u naszych sercjach!

Zawirjucha wse dużczaje,
Potemniw biłyj swit...
Des' u sywomu moroci
Zahubywsja twij slid...
Pożalij że, metełyce,
Naszu steżku w sadu,
Może, szczastja szcze wernet'sja,
Ty pokłycz – ja pryjdu!