Pid wiknom mojim topolja rozcwiła,
Niby nareczena w płattja wbrałas',
Ałe swojim cwitom smutok prynesła, –
Z biłym puchom znowu wse zhadałos'

Pryspiw:
Topołynyj puch nahadaw meni
Naszi zustriczi i słowa pałki,
Stało żal, czomu wse zabułosja,
Szczastja – w biłyj puch obernułosja.

Biłyj puch łetyt' nenacze snih,
Witer kydaje joho u oczi,
Ta ne powernuty wże meni
Dowhi litni dni, korotki noczi...

Pizno sumuwaty, druże, – ty pokyń,
Pro mynułe czas uże zabuty,
Bo roste u tebe wże dorosłyj syn,
A jomu szcze c'oho ne zbahnuty.

Pryspiw