Ty czomu s'ohodni zrannja
Neweseła, Roksołano?
Czom ja usmiszky ne baczu na łyci?
Czom u oczi sum zakrawsja, –
Myłyj w inszu zakochawsja?
Ne sumuj – ne stilky soncja, szczo w wikni.

Pryspiw:
Roksołano, Roksołano,
W tebe łyczko, jak rum’jana,
W tebe oczi, niby morja hłybyna.
Raz u nych ja podywywsja,
I nawiky utopywsja,
Tilky żal, szczo i zi mnoju ty sumna.

Baczu majesz w serci ranu,
Posmichnysja, Roksołano,
Choczesz, ja dlja tebe zirku dosjahnu?
Choczesz, pisnju podaruju?
Wse zrobłju dlja tebe, czujesz?
Usmichnysja, ja proszu Tebe, mołju.

Pryspiw

Ne żurysja, bude inszyj
I harniszyj, i myliszyj.
A newirnoho zabudesz nazawżdy.
Toż dowkoła podywysja,
Dobrym łjudjam usmichnysja –
Chocz moroz, ta sonce kłycze do wesny.

Pryspiw

Roksołana, Roksołana –
To taka czariwna panna,
W neji oczi, niby morja hłybyna.
Raz u nych ja podywywsja,
I nawiky utopywsja,
Żal, szczo c'oho ne pomityła wona.