I
Rozpłeła swoji kosy-doszczi
Na wołohi tumany osiń,
Popływły sribni dzwony duszi,
Znow mynułe na pobaczennja prosyt'.
Ja pidu de asfaltu nema,
Utopłju swoji mriji w trawach,
Zdrastuj, osiń moja zołota,
De tak dowho mene szukała.

Pryspiw:
Ne widpuskaj,
Ne załyszaj na samoti,
Jaskrawym zołotom
Wzirwy budenni siri dni.

II
Zakrużljaj mene osiń u snach,
Pociłuj u wołohi oczi.
Rozkaży de ta pisnja żywe,
Szczo prychodyt' do mene szczonoczi.
Nedopysana knyha buttja
Rozpoczata toboju i mnoju,
Żowte łystja łetyt' w nebuttja
I chowaje slidy za soboju.

III
Ja pyszu tobi osiń łysty
Kriz' chołodnu i dowhu zymu,
Ja topłjusja w morjach samoty,
Ty pryszły meni kryk żurawłynyj.
Daj-no wyp’ju z twojich dołoń
Nezbahnennoji tyszi spokij,
Rozpały w mojim serci wohoń –
Chaj tecze zołotym potokom.