U wsjakoho swoje łycho,
I w mene ne tycho;
Chocz ne swoje, pozyczene,
A wse-taky łycho.
Naszczo b, baczsja, te zhaduwat',
Szczo dawno mynuło,
Budyt' bo znaje kołysznje,–
Dobre, szczo zasnuło.
Chocz i Jar toj; wże do joho
I steżky małoji
Ne ostałos'; i zdajet'sja,
Szczo nichto j nohoju
Ne stupyw tam; a zhadajesz,
To buła j doroha
Z monastyrja Motrynoho
Do Jaru strasznoho.
W Jaru kołys' hajdamaky
Taborom stojały,
Łahodyły samopały,
Ratyszcza struhały.
U Jar tojdi schodyłysja,
Mow iz chresta znjati,
Bat'ko z synom i brat z bratom
Odnostajne staty
Na woroha łukawoho,
Na łjutoho ljacha.
De ż ty diwsja, w Jar hłybokyj
Protoptanyj szljachu?
Czy sam zaris temnym lisom,
Czy to zasadyły
Nowi katy? Szczob do tebe
Łjudy ne chodyły
Na poradu: szczo jim dijat'
Z dobrymy panamy,
Łjudojidamy łychymy,
Z nowymy ljachamy?
Ne schowajete! nad Jarom
Zaliznjak wytaje
I na Umań pozyraje,
Hontu wyhljadaje.
Ne chowajte, ne topczite
Swjatoho zakona,
Ne zowite prepodobnym
Łjutoho Nerona.
Ne sławtesja carewoju
Swjatoju wojnoju.
Bo wy j sami ne znajete,
Szczo caryky kojat'.
A kryczyte, szczo nesete
I duszu i szkuru
Za oteczestwo!.. Jej-bohu,
Owecza natura;
Durnyj szyju pidstawljaje
I ne znaje za szczo!
Ta szcze j Hontu zneważaje,
Łedacze łedaszczo!
"Hajdamaky ne woyni –
Rozbojnyky, wori.
Pjatno w naszej ystoryy..."
Breszesz, łjudomore!
Za swjatuju prawdu-wołju
Rozbojnyk ne stane,
Ne rozkuje zakowanyj
U waszi kajdany
Narod temnyj, ne zariże
Łukawoho syna,
Ne rozib’je żywe serce
Za swoju krajinu.
Wy – rozbojnyky nesyti,
Hołodni worony.
Po jakomu prawdywomu,
Swjatomu zakonu
I zemłeju, wsim danoju,
I serdesznym łjudom
Torhujete? Stereżit'sja ż,
Bo łycho wam bude,
Tjażke łycho!.. Durit' ditej
I brata slipoho,
Durit' sebe, czużych łjudej,
Ta ne durit' boha.
Bo w deń radosti nad wamy
Rozpadet'sja kara.
I powije ohoń nowyj
Z Chołodnoho Jaru.