U vsyakoho svoye lycho,
I v mene ne tycho;
Choch ne svoye, pozychene,
A vse-taky lycho.
Nashcho b, bachsya, te zhaduvat',
Shcho davno mynulo,
Budyt' bo znaye kolyshnye,–
Dobre, shcho zasnulo.
Choch i Yar toy; vze do yoho
I stezky maloyi
Ne ostalos'; i zdayet'sya,
Shcho nichto y nohoyu
Ne stupyv tam; a zhadayesh,
To bula y doroha
Z monastyrya Motrynoho
Do Yaru strashnoho.
V Yaru kolys' haydamaky
Taborom stoyaly,
Lahodyly samopaly,
Ratyshcha struhaly.
U Yar toydi schodylysya,
Mov iz chresta znyati,
Bat'ko z synom i brat z bratom
Odnostayne staty
Na voroha lukavoho,
Na lyutoho lyacha.
De z ty divsya, v Yar hlybokyi
Protoptanyi shlyachu?
Chy sam zaris temnym lisom,
Chy to zasadyly
Novi katy? Shchob do tebe
Lyudy ne chodyly
Na poradu: shcho yim diyat'
Z dobrymy panamy,
Lyudoyidamy lychymy,
Z novymy lyachamy?
Ne schovayete! nad Yarom
Zaliznyak vytaye
I na Uman pozyraye,
Hontu vyhlyadaye.
Ne chovayte, ne topchite
Svyatoho zakona,
Ne zovite prepodobnym
Lyutoho Nerona.
Ne slavtesya carevoyu
Svyatoyu voynoyu.
Bo vy y sami ne znayete,
Shcho caryky koyat'.
A krychyte, shcho nesete
I dushu i shkuru
Za otechestvo!.. Yey-bohu,
Ovecha natura;
Durnyi shyyu pidstavlyaye
I ne znaye za shcho!
Ta shche y Hontu znevazaye,
Ledache ledashcho!
"Haydamaky ne voyni –
Rozboynyky, vori.
Pyatno v nashey ystoryy..."
Breshesh, lyudomore!
Za svyatuyu pravdu-volyu
Rozboynyk ne stane,
Ne rozkuye zakovanyi
U vashi kaydany
Narod temnyi, ne zarize
Lukavoho syna,
Ne rozib’ye zyve serce
Za svoyu krayinu.
Vy – rozboynyky nesyti,
Holodni vorony.
Po yakomu pravdyvomu,
Svyatomu zakonu
I zemleyu, vsim danoyu,
I serdeshnym lyudom
Torhuyete? Sterezit'sya z,
Bo lycho vam bude,
Tyazke lycho!.. Durit' ditey
I brata slipoho,
Durit' sebe, chuzych lyudey,
Ta ne durit' boha.
Bo v den radosti nad vamy
Rozpadet'sya kara.
I poviye ohon novyi
Z Cholodnoho Yaru.