Szmarowiz mazaw wiz, pojichaw w dorohu,
Mołoduju mołodycju ostawljaje w domu.

Mołodaja mołodycja sobi rozmysłyła,
Nawaryła warenyci do suchoho syra.

Nawaryła kowbasy j warenyc' do syra
I do teji weczerońky djaka zaprosyła.

A zaczaw sy szmarowiz z dorohy wertaty,
Wzjaw djaczeńka za ruczeńku – zaczawsja witaty.

– Swjatyj Boże, swjatyj kripkyj, a ty, djacze, zwidkil?
Czoho chodysz na weczirky do mojeji żinky?

Ne popaw win prosto w dweri, a w picz hołowoju,
A swekrucha, złaja suka, joho kocjuboju.

A wtikaw że toj djaczeńko bez sztyry horody,
Zaczepywsja w makowynnjach – narobyw wsim szkody.

Harbuzyny, makowyny... "Dobryj weczir, łjude!
Wykupit' my z toho łycha: bilsz toho ne bude".

Zaczepljawsja djak za płoty ta j za perełazy,
Hojnuw joho mużyk cipom szczos' zo sztyry razy.

Pryłetiw że nasz djaczeńko do nowoji szkoły:
– Widczyny ż mni, myła, dweri, bo mi kolka kołe.

Położy, moja myłeńka, w biliji pernaty,
Znat', szczo budut' pyrohy mene rozpyraty.

Czużi żinky, czużi żinky – to zdorow’ja moje,
A jak hojnuw mużyk cipom – bezhołow’ja moje.